در برخی از قراردادها شرطی با این مضمون گنجانده می شود: « اسقاط کافه خیارات ولو خیار غبن فاحش از طرفین به عمل آمد ». می خواهیم معنی و اثر این شرط را در روابط طرفین بررسی نماییم. خیار یا اختیار فسخ معامله، یعنی تسلط طرفین قرارداد یا یکی از آنها برای از بین بردن اثر حاصل از عقد. به بیان ساده یکی از طرفین به استناد آن می تواند قرارداد را بصورت یکجانبه فسخ نماید. مثلاً خریدار، ملکی را به چند برابر قیمت آن از فروشنده خریداری می نماید. در این حالت خریدار مزبور می تواند به استناد خیار غبن و این که در معامله مغبون شده است قرارداد را فسخ نماید. یا اینکه مورد معامله ( ملک، زمین، خودرو و … ) دارای عیبی است که در زمان قرارداد برای خریدار مخفی بوده است. در این فرض وی می تواند به استناد خیار عیب قرارداد فیمابین را فسخ نماید.

زمانی که طرفین چنین شرطی را در قرارداد خود درج نموده و اصطلاحاً کافه خیارات را اسقاط می نمایند، این معنا و مفهوم را دارد که امضاء کننده این شرط، تمام خیاراتی که به موجب آنها حق فسخ قرارداد را دارد از بین برده و دیگر نمی تواند به استناد وجود هر یک از این خیارات در زمان انعقاد قرارداد، آن را فسخ نماید و اصطلاحاً با اراده خود حق فسخ را ساقط کرده است. لذا بهتر است طرفین در زمان تنظیم قرارداد به این نکته دقت نموده و در مواجهه با چنین شرطی که بعضاً بصورت چاپی در فرمهای قراردادی پیش بینی شده است، در انتهای قرارداد و در قسمت توضیحاتِ آن عبارت « کافه خیارات به قوت خود باقی است » را اضافه نمایند تا در صورت وقوع اختلاف و مراجعه به محاکم دادگستری، گرفتار تفسیرهای مختلف دادگاهها در مورد وجود یا اسقط این شرط نشوند.

لازم به ذکر است رای وحدت رویه شماره 821 دیوان عالی کشور که در مورخ 1401.02.20 از هیات عمومی صادر شده است، شرط اسقاط کافه خیارات را شامل اسقاط خیار غبن اَفحش ندانسته است. یعنی زمانی که مثلاً یک خریدار دچار غبن افحش شده باشد ( کالایی را به چندین برابر قیمت معمول آن بخرد ) با وجود پیش بینی شرط اسقاط کافه خیارات، باز هم خریدار مزبور می تواند معامله را فسخ نماید.